Van Jon kreeg ik het volgende verslag vol zelfverwijt
In het digitale tijdschrift Blik op Weststelllingwerf verscheen een verslag van de wedstrijd WES 1 – Steenwijk 1 op 4 oktober jl. Onderstaand een sterkaangepaste versie van dat verslag, waarbij het perspectief is verplaatst van een juichend Wolvega naar een treurend Steenwijk…
(Voor het oorspronkelijke verslag zie Hoofdrol)
Negatieve hoofdrol voor Jon Derks
Wolvega's Eerste Schaakgenootschap (WES) was nog nooit eerder in zijn bestaan uitgekomen in de promotieklasse van de Friese Schaakbond. Wij van Steenwijk-1 hadden de eer hun eerste tegenstander te zijn.
Michiel Rensen zorgde voor een vlotte start. Klaas de Jong gaf gemakkelijk een paard weg, waardoor Michiel de winst min of meer in de schoot geworpen kreeg. Jan Bijker liet een knol van Edwin Fabriek te diep in zijn stelling doordringen en dat was beslissend, zodat de stand van de wedstrijd weer in evenwicht kwam. Inmiddels begonnen op enkele borden van WES donkere wolken zich samen te pakken en leek de wedstrijd zich in het voordeel van Steenwijk te ontwikkelen.
Maar eerst deelden Joost van Dam en Auke van Urk het punt na een levendige strijd waarin geen van beiden nog verder kwam. Iets wat er al lang aan zat te komen, werd werkelijkheid: Marcus Pliester had zijn dag en dwong de doorgaans zo taaie Meine Wassenaar op de knieën. Ondanks materiaalverlies bleef Meine voor zijn kansen vechten, maar Marcus maakte het karwei kundig af.
De partij tussen Roel Kreulen en Willem de Beurs kende een dynamisch evenwicht, waarbij het niet altijd duidelijk was wie de beste kansen had. In een nagenoeg gelijkwaardig eindspel werd de vrede getekend. De Beurs is lid van de schaakclub van Petten (N.-H.) , maar ondersteunt met ingang van dit seizoen WES in bondswedstrijden. Remco Heite doet precies het omgekeerde. Die had een zware avond tegen Henk van Dijk. Ook Remco gaf te eenvoudig materiaal weg en daar wist Henk wel raad mee. Hij liet geen enkele tegenkans toe. Na dreigend dameverlies was het game over voor Remco.
Na zes gespeelde partijen was de tussenstand van 4-2 voor Steenwijk en de wedstrijd leek in de knip. Aan bord 1 leverden Fokke Jonkman en Dick Stavast een stevig positioneel gevecht, waarin niet altijd duidelijk was wie de beste papieren voor de overwinning had. Dick had een koningsaanval gelanceerd, maar het was niet duidelijk of die zou doorslaan. Nee, dus. Fokke snoepte onderweg een paar pionnen mee en toen de aanval van Dick dood sloeg, raapte Fokke met chirurgische precisie het volle punt op. Toen was het 4-3. Alleen Jon Derks speelde nog en dat hij Wolvega niet meer gelijk zou laten trekken, daar kon je een weddenschap op afsluiten. Achteraf maar goed dat niemand dat deed… Tegenstandster Miranda Kersbergen, invalster aan bord 3 en bijna 300 elo-punten lager geklasseerd, stond de hele partij zwaar onder druk. Het viel nog mee dat ze zich kon redden in een lopereindspel met een pion minder en ook nog een zo goed als begraven loper op h8. Maar zoals het vaker gaat: Jon stond zó goed, dat hij helemaal niet meer serieus nadacht over een winstplan. Hij gaf Miranda de kans haar stuk uit de hoek te bevrijden, besefte te laat dat zij toen eigenlijk de goede loper had en hijzelf de slechte, forceerde de zaak omdat hij remise een schande vond, en ging de boot in. Zo’n teamcaptain zul je maar hebben…
Maar eerst deelden Joost van Dam en Auke van Urk het punt na een levendige strijd waarin geen van beiden nog verder kwam. Iets wat er al lang aan zat te komen, werd werkelijkheid: Marcus Pliester had zijn dag en dwong de doorgaans zo taaie Meine Wassenaar op de knieën. Ondanks materiaalverlies bleef Meine voor zijn kansen vechten, maar Marcus maakte het karwei kundig af.
De partij tussen Roel Kreulen en Willem de Beurs kende een dynamisch evenwicht, waarbij het niet altijd duidelijk was wie de beste kansen had. In een nagenoeg gelijkwaardig eindspel werd de vrede getekend. De Beurs is lid van de schaakclub van Petten (N.-H.) , maar ondersteunt met ingang van dit seizoen WES in bondswedstrijden. Remco Heite doet precies het omgekeerde. Die had een zware avond tegen Henk van Dijk. Ook Remco gaf te eenvoudig materiaal weg en daar wist Henk wel raad mee. Hij liet geen enkele tegenkans toe. Na dreigend dameverlies was het game over voor Remco.
Na zes gespeelde partijen was de tussenstand van 4-2 voor Steenwijk en de wedstrijd leek in de knip. Aan bord 1 leverden Fokke Jonkman en Dick Stavast een stevig positioneel gevecht, waarin niet altijd duidelijk was wie de beste papieren voor de overwinning had. Dick had een koningsaanval gelanceerd, maar het was niet duidelijk of die zou doorslaan. Nee, dus. Fokke snoepte onderweg een paar pionnen mee en toen de aanval van Dick dood sloeg, raapte Fokke met chirurgische precisie het volle punt op. Toen was het 4-3. Alleen Jon Derks speelde nog en dat hij Wolvega niet meer gelijk zou laten trekken, daar kon je een weddenschap op afsluiten. Achteraf maar goed dat niemand dat deed… Tegenstandster Miranda Kersbergen, invalster aan bord 3 en bijna 300 elo-punten lager geklasseerd, stond de hele partij zwaar onder druk. Het viel nog mee dat ze zich kon redden in een lopereindspel met een pion minder en ook nog een zo goed als begraven loper op h8. Maar zoals het vaker gaat: Jon stond zó goed, dat hij helemaal niet meer serieus nadacht over een winstplan. Hij gaf Miranda de kans haar stuk uit de hoek te bevrijden, besefte te laat dat zij toen eigenlijk de goede loper had en hijzelf de slechte, forceerde de zaak omdat hij remise een schande vond, en ging de boot in. Zo’n teamcaptain zul je maar hebben…
Eindstand 4 – 4. Een onverwacht slot van een wedstrijd die Steenwijk nooit had mogen weggeven. Nou ja, 29 oktober thuis tegen Drachten. Misschien dan beter…